Niepełnosprawność intelektualna od kilkudziesięciu lat jest społecznie akceptowana i rodziny z dziećmi niepełnosprawnymi intelektualnie zaczęły wychodzić do społeczeństwa i ujawniać swoje dzieci. Z czasem okazało się, że życie takiej rodziny jest wyjątkowo trudne i spotyka na swojej drodze wiele utrudnień i komplikacji, wynikającej ze wspomnianej niepełnosprawności. Rodzice zaczęli mówić głośno o swych problemach, zaczęli szukać pomocy, co znalazło zainteresowanie w środowisku naukowym. Pojawili się pierwsi badacze, którzy zbadali to zjawisko i stworzyli pierwsze odpowiedzi na pytania rodziców oraz osób pracujących z rodzinami posiadającymi dziecko niepełnosprawne intelektualnie.
Kiedy to w rodzinie pojawia się dziecko niepełnosprawne intelektualnie pojawia się w rodzicach żal, strach, żałoba. Rodzice najczęściej nie wiedzą, że urodzi się im niepełnosprawne dziecko, cieszą się ciążą, planują życie dziecka, wyobrażają je sobie i to jako dziecko pełnosprawne. Zetknięcie się z diagnozą, która informuje ich, że oczekiwane, wytęsknione i wymarzone dziecko urodziło się niepełnosprawne, powoduje przeżycie ogromnego szoku, ich życie dla wielu z nich kończy się. Jest to sytuacja bardzo trudna, ale rodzice muszą ją przeżyć, jako coś co pozwoli im w późniejszym czasie cieszyć się własnym życiem i swoim dzieckiem, a dziecko by miało pełne warunki dla dobrego rozwoju.